ölüm sırasında azraille konuşulanlar(ibretlik mutlaka okuyun)

ölüm sırasında azraille konuşulanlar(ibretlik mutlaka okuyun)




Sabah kalktım. Güzelce kahvaltımı da yaptım ve işe gittim.
Klasik bir gün... Diğerleri gibi, sıradan bir başlangıç...
Nöbetçi arkadaştan öğrendiğime göre, gece problem çıkmamış cihazlarda.
Bu iyi haber işte! Zaten dünden devam eden 2 tane sistem arızası vardı.
Cihaz odasındaki klimalar da problemli. Hem de ta kurulduğu günden beri!
Bugünde firmanın birinden eleman gelecek, onlarla ilgilenmem lazım. İş
çok bugün! Akşamı nasıl ederim bilmem. Bu hafta çok yoğun geçecek.
Sezonda başladı malum. Beklentilerimiz epey yüksek.
Neyse, odama gittim ve kapıyı kapadım. Bilgisayarımı da açtım ve
maillerimi kontrol ediyordum ki, kapı çaldı. “Girin” bile diyemeden
kapı açıldı ve içeriye bir “şey” girdi, kapıyı da kapadı hemen!
Aman Allah’ım! O da ne!? Tanımlayamadım bir türlü. Kadın desen değil,
erkek desen değil, turist belki! Bir çirkinlik abidesi! Kesin 10 gün
rüyalarımın baş rol oyuncusu olur.
Ona “Kimsiniz?” diye sormama bile fırsat kalmadan:
- Hadi kalk gidiyoruz! dedi...

Aaa! Hem de Türkçe konuştu! Şaşırdım ama bozuntuya vermedim.
- Sizi ilk kez görüyorum. Kimsiniz?
- Ruhunu bedeninden söküp almak için görevlendirilen meleğim ben! Nam-ı diğer Azrail! Cehennem habercisi!
- Dalganın sırası değil şimdi. Lütfen odamı terk edin. Yoksa güvenliği çağırırım!
- Çağırsan ne olur? Beni sadece sen görüyorsun!
- Dalga geçme. İşim gücüm var benim. Seninle uğraşamam...
Bir yandan Azrail değildir diyorum ama böyle bir kişinin bana haber
verilmeden buraya kadar gelmesi imkansız ki! Eyvaaah! Ya gerçekse!
Bittim ben, bittim!
Savsakladığım namazlarım, ahirette buruşturulup yüzüme çarpılacak olan oruçlarım geldi aklıma...
Ufacık dünya menfaatleri için teptiğim Allah’ın emirleri geçti gözümün önünden hızla...
Eti için kesilen bülbül, tahtası için yakılan saz gibi...
Gayri ihtiyari:
- Mesai saatleri içinde olmaz! deyiverdim. Sanki benden bitecek bir işi varmış gibi...
-Neden? dedi.
-Şu an hazır değilim!
-Neye hazır değilsin?
-Kabirde ve öbür alemde başıma geleceklere!
-Ama senin son kullanma tarihin bugün son. 08 7. Sen ayvayı yedi... Hem sana yeterince vakit verilmedi mi?
-İnan ki, bu yaşta öleceğim hiç aklıma gelmemişti.
-Neden?
-Gencim daha, ciddi bir sağlık problemim de yok. Turp gibiyim evelallah!
-Senin yolun mezarlığa hiç düşmüyor herhalde! Ya da hastanelerin acil
servislerine, morglara! Oradakilerin hepsinin teni buruşuk mu?
-Değil de yani!... Bana 1-2 ay kadar daha süre tanısan?
-Bu kadar kısa bir sürede ne yapabilirsin ki, onlarca yılını heba etmiş biri olarak?
-İbadet borçlarımı öderdim... Kaza üstüne kaza ederdim namazlarımı
deliler gibi... Kalplerini kırdıklarımdan, üzerimde hakkı olanlardan
helallik dilerdim. Dünyanın öbür ucunda olsalar, taşların altına
saklansalar gene de bulur, her şeyimi verir, haklarını helal
ettirirdim. Üzerimde kul hakkı kalmasın diye... Daha vasiyetimi bile
yazmadım hem!
-Yeterince vaktin vardı! Yapsaydın! Neden düşünmedin? Engel mi oldular sana?
-Hiç ölmeyeceğimi sanmıştım. Hep başkaları ölüyordu, başkalarının
selaları okunuyordu minarelerden. Ben muaftım sanki ölümden. Meğer bu
iş parayla değil, sıraylaymış.
-Bir sene önceden haberin olsaydı geleceğimden, neler yapardın?
-Kalan zamanımı çok iyi değerlendirirdim!
-Hadi be sen de! Kimi kandırıyorsun! İlk 2 gün iyi giderdin.
Namaz-niyaz full, sonra dönerdin gene eski haline. Bulurdun bir de
bahane kendine. Her şey yine eski hamam eski tas olurdu. Bir rüyaydı o
derdin sana verdiğim habere, kendini avutmak için...
Haklıydı! Kaç kere hastalık geçirmiş, kaza atlatmıştım... Bunların
hepsi birer haberdi aslında ama üzerimdeki etkisi çoğu zaman 2 gün bile
sürmemişti...
Ama şimdi kafamı taşlara vurmaya bile vaktim yoktu artık!...
Bu arada telefonum çaldı. Başmüdür arıyordu. Önemli bir arıza varmış,
trafiği durduran. Acil gitmemi istedi. Her şey önemini kaybetmişti ki
benim için: para, pul, mevki, kadın, nefs... Her şey sıfırla
çarpılmıştı. Can derdindeydim ben. Bir de baş da olsa arka da olsa
müdürle veya başka bir şeyle falan uğraşacak durumda değildim. “Bırak
bu fani işleri” deyip kapadım telefon suratına müdürün...
Baktım sırıtıyordu Azrail. Demek alışkındı benim gibi jetonu iş işten
geçtikten sonra düşenlerin panik hallerine. Ben de güldüm gayri
ihtiyari... Neye güldüysem! Ağlamayı bile beğenmemem lazımken!... En
iyi savunma saldırıdır taktiğine geçtim hemen!
-Hem sen, Azrail de olsan, can almakla da görevli olsan nihayetinde bir
melek değil misin? Ne bu surat? Korku filmindeki yaratıklar gibi! Allah
seni nurdan yaratmamış mıydı?
-Nurdan yaratılmasına nurdan yaratıldım. Bu arada laf aramızda, güzelliğim dillere destandır.
-Hiç de öyle görünmüyorsun ama! Notr Damın Kamburu bile sana on beş çeker.
-Orası öyle! Ben de surat çok! Ama sor bakalım senin yanına neden bu suratımla geldim? Utanma sor, sor!
-Neden bu suratla geldin yanıma?
-İnsanın ameli güzelse ona güzel görünürüm ben. Hayatını Allah’ın
rızasına göre dizayn etmeyenlere de çirkin görünürüm. Şimdi sana
göründüğüm gibi! Ben senin aynanım şu anda. Kalp gözü açık olanlar,
yüzüne baksalardı seni böyle görürlerdi!
-Desene EYVAH!
-Eyvah ki ne eyvah!
-Birazdan kabirde başına neler gelecek biliyor musun? Karşılama mahiyetinde? Ön sıcaklardan!
-Pek hayra alamet değil şu anki verilerim.
-Okusaydın Allah’ın kitabından, Resulünün sünnetinden!... İşin
ciddiyetini kavrasaydın, uykuyu haram ederdin gözlerine!... Neden
okumadın?... Bir arkadaşından yıllar önce gelip de hiç okumadığın bir
mektubun var mı? Ya da açmadığın bir mail? Madem Allah’ın kitabının
kapağını açmadın, bük boynunu ve sus!
- Dünya meşgalesi...Geçim derdi... Para, mevki, nefs, kadın... Çepeçevre kuşattılar beni, kıramadım sarmalı!
-Halbuki dünyada kalma süren ne kadar azdı oran olarak! Bunu da
biliyordun üstelik! Birazdan gideceğin hayat ise ebedi! Nasıl olur da
senin gibi akıllı geçinen bir adam okyanusu unutur da bardakta boğulur?
(Haşa) Allah’ın yerine kendini koy! Senin gibi bir kula müstehak değil
mi azap! Bunca akıl vermiş ilim vermiş, dininden seni haberdar etmiş...
-Haklısın! Ama dünya gözle görülüyor ama öbür dünya gayb, göz önünde değil!
-Merak etme, biraz sonra ölünce, gaybın önündeki perdeler kalkacak!...
Kuran’da ve hadislerde anlatılıyor bunlar. Sen de okudun hem! Üstelik
başkalarını uyaran yazılar da yazdın. Muhtelif yerlerde anlattın bile!
Neden o zaman bu gafletteki ısrarın?
-Başkalarına nasihat verirken kendimi unutmuşum...
-Allah da din günü seni unutur o zaman! Bir yandan ele öğüt verirken diğer yandan da kırmadık söğüt bırakmadın ortalıkta!
-Maalesef, biliyorum, kendim düştüm ve ağlamaya hakkım yok.
-Kendin ettin kendin buldun! Hadi artık gidiyoruz, fazla oyalama beni. Senden sonra iki gafil daha var sırada!
-Bırak çekiştirmeyi ya! Nereye gidiyoruz?
-Allah’ın sana hazırladığı azabı tatmaya.
-Doğru adrese geldiğinden emin misin? Benim adımda çok insan var da, hani o bakımdan!
-Adın gibi eminim. Zaten nokta tarifler var elimde. Iskalamam mümkün değil!
-Son bir şey soracağım: Allah’ın rızasına uygun olsaydı yaşamım, nasıl olacaktı ölümüm? Nasıl bir diyalog geçecekti aramızda?
- Ben senin canını almaya gelince yüzümdeki güzelliği görünce hayrete
düşecek ve: “Aman Allah’ım! Bu ne güzellik! Rüyada mıyım ben!”
diyecektin. Çünkü o zaman cennet müjdecisi olacaktım sana, şimdiki gibi
cehennem habercisi değil! Seni Rabbine götürmeye geldiğimi
söyleyecektim. Sen korkuyla karışık: “Rabbim benden razı değilse?”
diyecektin. Ben de yüzümdeki güzelliği hatırlatıp korkmana gerek
olmadığını söyleyecektim. İçini bir huzur kaplayacaktı.
-Keşke hayatımı yeniden yaşayabilme imkanım olsaydı...
-Geçmiş olsun!... Neyse! Ailen ve sevdiklerin aklına gelecekti bir
bir... Ama onların da zamanı gelince dünyadaki rollerinin son bulup
yanına geleceklerini hatırlayınca rahatlayacaktın... Tereyağından kıl
çeker gibi ayrılacaktı ruhun bedeninden... Bulutların üstünde gibi,
yumuşacık.... Haberin bile olmayacaktı. Gül bahçesine girer gibi... Tüm
hücrelerinde hissedecektin mutluluğu...
-Ama şimdi
-Çığlık atmayı bile beğenmeyeceksin çekeceğin acıdan!... Saat de tam 08
7 oldu. Bak konuşmaktan kelime-i şehadet bile getirmeyi unuttun...
...
Gözümün önündeki perdeler açılmaya başladı...
Gayb meğer ne yakınmış...
Keşke iş işten geçmiş olmasaydı...
Neler yapmazdım ki!
Artık hiçbir değeri yok “keşke”lerimin...
ÇARP SIFIRLA!

alıntıdır